مدح و مرثیۀ حضرت زینب سلام‌الله‌علیها
دست بر دامان آن زن می‌شوم کز شوکتش قـرن‌ها افتاده هر مردی به پای عـزّتش قدر اگر زهراست! قدر فاطمه این دختر است باخبر هرگـز نباشد هیچکس از قـیمتـش با همان دستی که آتش را گرفت از خیمه‌ها آبرو بـخـشـیـده ابـراهـیـم را بـا مـلـتـش آستین‌پاره نه با خود ذولفقار آورده است کاخ اسـتبداد را ویـران کـند با قـدرتش! می‌نویسند عالمان از معجزات خطبه‌اش می‌نـشیـنند اولیا هر روز پای صحـبتـش سوختن پای حسین از واجبات زینب است او بلا را می‌خـرد هر قدر باشد قـیمتـش بین این بزم عزا هرکس حسینی می‌شود مطـمئناً بوده با امـضای زینب دعـوتش چادرش را بر کمر می‌بـنـند و بالای تل منتـظر می‌ایـسـتد پس کی بیاید نوبـتـش سهم آبـش را مـیان بچه‌ها تـقـسیـم کـرد تشنه‌تر بود از همه حرفی نمی‌زد از عطش |